അരങ്ങ്

അരങ്ങ് ..

  സർവ്വാഭരണ  വിഭൂഷിതയും
  സുന്ദരിയുമായ  സമയം
മന്ദം  മന്ദം  നടന്നു നീങ്ങവേ
അവളെ  പാട്ടിലാക്കാൻ
മരണവും  ജീവനും
തർക്കത്തിലായിരുന്നു.

“ഞാനാണു  സത്യം
അവളെയെനിക്കു വേണം“
ഇരുവരും  ആർത്തിയോടെ
അവളെ  ഒളികണ്ണിട്ട് നോക്കി.

മരണം  മെല്ലെ  മന്ത്രിച്ചു
“ ജീവനൊടെ ഇനിയും
എന്നിലേക്കെത്താനാവാത്ത
 ദരിദ്ര  ജീവനേ ,
ഞാനാണു  സത്യം .“


മുടിയഴിച്ചിട്ട  കാലത്തിന്റെ 
എല്ലാ  വശ്യ  സൌന്ദര്യത്തോടെയും
  തിരിഞ്ഞു  നോക്കി
അവളെല്ലാമൊരു 
നിറ പുഞ്ചിരിയിലൊതുക്കി

മറ്റാരിലേക്കോ പരകായ
പ്രവേശം നടത്തിയ
ജീവൻ   കണ്ണിറുക്കി  കാട്ടി
അഭ്യാസിയുടെ  മെയ്‌വഴക്കത്തോടെ
മരണത്തെ  പരിഹസിച്ചു .

മഹാ യുദ്ധങ്ങളുടെ
ഓംകാര  നാദമായും
പകയുടെ   ബാങ്ക്  വിളിച്ചും
ചതിയുടെ  കുരിശ്  വരച്ചും
കാല വേദികളിലെ
ആട്ടക്കലാശങ്ങൾക്കൊടുവിൽ

ജീവന്റെ  എല്ലാ  കാപട്യങ്ങളും
  പിടഞ്ഞ് പിടഞ്ഞ്
ഇല്ലാതാവുന്നത് വരെ
തളർന്ന  ജീവനെ  നോക്കി
മരണം സഹതാപത്തോടെ
ഒതുങ്ങി  മാറി  നിന്നു .

അവസാനം  വിധിയുടെ
വിധി നിർണ്ണയം  കഴിഞ്ഞ്
ആശീർവാദമേറ്റ് വാങ്ങി
അവൾക്കൊപ്പമെത്താൻ
സമയം കടന്നു പോയ
  സുഗന്ധപൂരിത  പാതയിലൂടെ 
വിജയ  ശ്രീലാളിതനായി
  കൊതിയോടെ  മരണവും.